Celal Abdi Güzer: Senin konumun bana tam da yeni dünya düzenini temsil ediyor gibi geliyor. Çünkü birçok mimarlık ofisi aslında “asıl merkezi neresi, nereye iş yapıyor” konularında belirsiz. Zorunlu bir adres olmaksızın var olabiliyor. Uzak Doğu’da, Orta Doğu’da, Afrika’da, Avrupa’da iş yapan birçok şirket, aslında o coğrafyada şirket olarak var olmuyorlar ama oralarda proje yapıyorlar. Dolayısıyla adresinin olduğu yerin çok önemi kalmıyor diye düşünüyorum. Bu aynı zamanda mimarlık pozisyonunu ve anlayışını da etkiliyor mu?
Selçuk Avcı: Bence mimarlık, yerellikle bağlı olmalı. Bir şekilde o yerle bir bağlantı kurmanız gerekiyor. Fakat orada olmak gerekiyor mu? Bence gerekmiyor. Yani bir işi üretmek için orada olmak gerekiyor mu? Bence hiçbir şekilde buna gerek yok. Bunu kendi açımdan söylüyorum. Farklı mimarlar farklı düşünüyorlar. Mesela benim oğlum Altan da mimarlık okudu. Benim ayak izlerimi takip etmek niyetinde değil. “Ben bir yerde kalmak istiyorum,” diyor resmen. Onun yeri de Ljubljana.
Celal Abdi Güzer: Ben de doktora araştırması için bir dönem İngiltere’ye gittim, bir dönem orada bulundum. Ders verme şansım da oldu. Özellikle o dönem, ki hala o özelliğini bence koruyor; modern mimarlığın, çağdaş mimarlığın merkezi gibi bir algısı vardı. Bu bir yandan tabi oradaki mimarlar ve onların öncü üretimleri ile, öte yandan okullar ile, bir de tabi mimarlık tarihi yazımının köklü olarak var olduğu coğrafyalardan bir tanesi olduğu için belki, coğrafya dağıldı biraz ama öyle bir merkezi etkisi var gibi düşünüyorum. İngiltere’nin mimarlıktaki rolü ile ilgili senin yorumun nedir?
Selçuk Avcı: Bu arada İngiltere, sadece mimarlık alanında böyle değil. Anglosakson mantalitesinin oturmuş olduğu bölgelerde bu bağlam doğru. Yani bir eleştiriyi kişisel boyutlara taşımayarak o eleştiriyi yapabilmek ve ondan bir şey çekmek. Sayabileceğiniz değerli sektörlerde neden önde geliyor, çünkü orada insanlara değer veriliyor.
