Celal Abdi Güzer: Galiba biz ilk 2015’teki Antalya Bienali’nde tanışmıştık. Geçen Ytong Yarışması vesilesi ile tekrar bir araya geldik. Senin oradaki çarpıcı yorumlarınla bu ortama olan çok boyutlu katkını tekrar farkettim. Sen de sağol bugün bu paylaşımları yapmak üzere buradasın. Robert Kolej, İTÜ, sonrasında bir yüksek lisans, Yale’de ve Zaha Hadid’de çalışma tecrübesi var. Neden geri geldin?
Eren Çıracı: O dönemde şu anki eşim ve ortağım Mevce ile beraber Londra’daydık. O da endüstriyel tasarımcı, Ross Lovegrove ile çalışıyordu. Ben Zaha’da çalışıyordum. O dönemde iki ofisin yaptığı işler de birbirine çok benziyordu. Ölçeklerden bağımsız olarak yaptığımız iş üzerinde konuşabiliyorduk. Ve sonra dedik ki biz bunu burada konuşabiliyorsak birlikte de bir şeyler yapabiliriz. İstanbul’a dönme fikri bu şekilde ortaya çıktı. Ve biz Londra’da da yapabilir miyiz bir şeyler diye düşünmüştük aslında ama o zamanlar çok iyi durumda değildi. 2008 sonrasının ekonomik krizi yaşanıyordu. İstanbul ise şu an ilginç geliyor ama çok hızlı ilerliyordu, Time Dergisi’ne çıkıyordu, 1960’ların SOHO’su gibiydi, çok olumlu bir rüzgar vardı. Rem Koolhaas’ın tam “go East “ dediği dönemdi işte. Biz de dedik ki evet İstanbul’a geri dönelim ve orada bir şeyler başlatalım dedik.
CAG: Bunu sormamın kişisel olmasının ötesinde bir nedeni de şu an birçok insanın akın akın yurtdışına gitmeye çalışması. Ve gidenler de orada tutunmaya, kalmaya çalışıyor. Çok sayıda mimarlık ofisinde çalışan ya da kendi işini yapanlar var. Belki onlar açısından da senin durumun bir referans olabilir diye düşündüm. Bir de iyi okullardasın, iyi bir ofiste çalışıyorsun, bir de orada bayağı bir Türk de vardı aynı dönemde Zaha’nın ofisinin içinde. Tabii o tür ofislerin de içinde kolay yer edinebilmek zor. Keyifli projelerin içinde isim yapmış bir ofiste uzun süre kalabiliyorsun ama bir yere gelmek onun içerisinde oldukça zor. Sen nasıl okuyorsun oradaki deneyimini?
EÇ: Evet projeler çok büyük, ekipler çok büyük ve ben orada çok şey öğrendim. Sadece yapılan işlerden değil birlikte çalıştığım insanlardan... Böyle büyük insanların bence en güzel tarafı dünyanın dört bir yanından gelen bu insanlar oluyor. Benim orada birlikte çalıştığım daha sonra çok yakın arkadaşım olan insanlar oldu, Almanya’dan, İsveç’ten, Meksika’dan, Amerika’dan... Herkes dünyanın iyi okullarında okumuş, iyi CV’lerle oraya gelmiş kişiler ve hepsinden ayrı ayrı şeyler öğrenebiliyor insan. Belki de benim kişisel gelişimim açısından Zaha’da çalışmanın en büyük faydası bu oldu, çok geniş bir spektrumdan insanlarla tanışmak hepsinden bir şeyler öğrenmek. İnsanın ufkunu geliştiren bir şey. Ama her şeye rağmen orası kurumsal bir mimarlık ofisi. Ben orada 6 yıl oradaydım. Başladığım yıldan bitene kadar ofis de giderek kurumsal bir boyuta doğru ilerledi. Ben başladığımda daha stüdyo gibiydi, ben 122. kişiydim. Ama o boyutta bir ofisin stüdyo gibi yönetmek de pek kolay değil, belli bir hiyerarşi gerekiyor. Giderek ofis 400 kişiye kadar büyüdü ve o dönemde de belli bir kurumsallaşma gerekiyor. Bazı insanlar bunu bir kariyer olarak tercih edebiliyor. Biz Mevce’yle daha ufak ve kendimizin bir ofisi olmasını tercih ettik.
CAG: O bir de özgürlük veriyor galiba.
EÇ: Evet hem özgürlük veriyor hem de kendi fikirlerinizi geliştirdiğiniz bir iş yapıyorsunuz. Zaha gibi kendi çizgileri çok net olan bir ofiste o çizgide devam etmek gerekiyor. Zaha benim üniversite yıllarımda çok hayranlıkla takip ettiğim bir mimardı ama o onun çizgisiydi. O ayrı bir şey.
