Kozikoğlu'nun küçük obje tasarımından sanatla ilişkilenen mimarlık üretimine, kentsel ölçekte tasarımdan konvensiyonel anlamda bina tasarımına, eğitimden yarışmalara geniş bir sahada çeşitlenen mimari denemelerinin konuşulduğu söyleşiyi aşağıda bulabilirsiniz.
AG: Sen bu eğitim alanının, ünvanın tanımladığı neredeyse her alanda var olan birisin. Küçük obje tasarımından sanatla flört eden mimarlık üretimine, kentsel ölçekte tasarımdan konvensiyonel anlamda bina tasarımına... Bir de ölçekler dışında eğitimden yarışmalara, araştırmadan yazıya her alanda var olan birisin. Nasıl oluyor da oluyor?
NK: Merak... Gerçekten merak ediyorum. Merak ettiysem öğrenmek istiyorum ve öğrenmenin en iyi yolu yapmak. Hiçbir alanda “tamamen varım” diye bir şey değil benim yaptığım. Deniyorum, o sırada çıkarabileceğim bir şey varsa çıkarıyorum, yoksa ben bu konunun bilirkişisi gibi seslenmiyorum.
[...]
Ofis var, atölye var. Proje bazında bir araya gelen ekipler var. Belki üniversite bağı belki araştırma konularıyla beni bir araya getiren ortamlar… Konu bazlı bir araya gelmek ve ekip oluşturmak beni ilgilendiriyor. Kalıcı bir ofisi 50- 60 kişiye büyütüp onu büyük bir mekanizmayla devamlı çalıştırmak yerine proje neyi gerektiriyorsa, kimlerle iş birliği yaptırmayı gerektiriyorsa ona yönelik ekipler oluşturmayı daha rahat buluyorum.
[...]
Bir senenin içerisinde bize dışarıdan gelen işle bizim kendi içimizde ürettiğimiz iş herhalde yarı yarıyadır. Geniş bir sahayı taradığımı biliyorum ama şunu da unutmamak lazım, bir orda beliriyorum bir diğer tarafta beliriyorum, aynı anda varlık göstermiyorum. Günün sonunda belli bir kapasite var ve o kapasite bir sene içerisinde belli günlerde belli işler yapabilir.
[...]
Hiyerarşilerin kırıldığı bir dönemdeyiz. Tepeden inme hiyerarşiler yok da, bir takım arası haller var, hibritleri var. Mimarlık da bunu tanımlamaya, belirginleştirmeye çalışıyor. Ne zaman es pas koyacağımızı, ne zaman materyale vurgu verebileceğimizi biliyoruz.
[...]
Algı ile teknolojiyi bir araya getiriyoruz. Algıyı tasarlamıyoruz da ona davet ediyoruz aslında.
[...]
Her mimar parametrik düşünür. Buna vurgu haritalamaları yapmaktan başlıyor. Her defasında baştan araştırma yaparak başlıyoruz. Kullanıcı değil profil demek istiyorum. Profil sadece insan demek olmuyor. Makinalar özellikle, bir hastanede 24 saat çalışan makinalar var. Biz onun için de tasarlıyoruz. Bir bitki kesintisiz olarak o mekanı kullanıyor. Tasarımımız bir kullanıcıya, bireye ya da bileşene göre değil de çokluklar düzenine göre olduğunda o haritalama çok önemli oluyor.
[...]
Sanatçının hisleri çok ön planda. Sevdim, beğendim, beğenmedim cümleleri direkt etkili. Mimar da direkt mantığa, “bak bu böyle işe yarayacak, bu böyle etkili olacak”… Oysa bunların buluştuğu şöyle bir yer var. Genç arkadaşlarla konuşurken söyle diyorum: Siz “ben su duvarı şöyle sarıdan istiyorum, üstelik şu sarıdan istiyorum” derseniz müşteri “ben sarıyı sevmiyorum” derse kalakalırsınız. Orada kimin dediği olacak tartışması olur. Oysa oranın niçin sarı olacağını arka planda tarifleyebilirseniz o da tamamlayıcı bir tavır olur. Mimar istediği için bir şeyin olmasından her zaman yanayım. Mimarı her zaman donatmalı, sarmalı, ön planda olmasını sağlamalıyız. Şu cümleyi de duydum ben ünlü bir yazarımızdan, “ mimar istedi diye ben hangi yatak odasında yatacığımı belirleyemem.” O da haklı bir taraftan. Sanatçı duruşuyla mimar duruşu arasında böyle bir hiyerarşik yapı var işte. Akıl neden dolayı ne tür karşılıklara geliyor? Oradaki uzlaşma sınırı sanırım daha mimari tavrı, o içten gelen zaman içerisinde hisleri süze süze işler yapmak da sanatçı tavrını getiriyor.
[...]
